“Piekeren, faalangst en slapeloosheid, wie kent deze uitingsvormen op de emotionele achtbaan van het menszijn niet? Toch kan het soms lastig zijn om de oorzaak te achterhalen. Bij Psychologenpraktijk Rooseboom heb ik inzicht opgedaan in een naam te geven aan het beestje dat mij vaak wakker hield in het holst van de nacht. Al tijdens de eerste sessie werd ik aangespoord om mijn hulpvraag duidelijk te stellen. Er werd mij een simpele vraag voorgelegd waar ik vreselijk diep over na moest denken: “Als jij over een tijdje mijn praktijk verlaat, wat wil je dan voor jezelf bereikt hebben”? Door dit eerst helder te krijgen, ontstond er al vrij snel een plan van aanpak waarmee wij aan de slag gingen. De komende paar weken zouden wij gesprekken voeren die erg prettig waren en waar ik onbewust meer van oppikte dan ik zelf in de gaten had. Hierdoor ontstond inzicht in mijn denken en handelen in het dagelijkse leven. Ik ben twee jaar terug verhuisd naar Hengelo en sindsdien is er een hoop modder in mij naar bovengekomen. Dat is in feite het mooie aan jezelf halen uit je vertrouwde en veilige omgeving en terechtkomen in een nieuwe omgeving. Je kunt dan stevig met jezelf, je gewoonten en hoe je op situaties reageert geconfronteerd worden. Bij mij was dat een hoop verzet tegen dat wat is; de zin van het leven, relaties en werk. Kortom, veel existentiële levensvragen kwamen bij mij naar boven. Door de gesprekken werd ik mij sterk bewust van dit verzet. Ik reageerde op het leven alsof het iets was dat mij overkwam. Bij psychologenpraktijk Rooseboom had ze hier een mooie metafoor voor: “Zie het leven als een wedstrijd (spel) dat je speelt. Jij hebt jezelf alleen aan de zijlijn gezet. Je bent wel betrokken bij het spel en je hebt er commentaar op, maar je doet er zelf niet actief aan mee”. En dat was precies de gevoelige plek waar bij mij met de vinger op werd gelegd. Ik ben er inmiddels achter gekomen dat mijn commentaar op het leven en dingen die gebeuren, juist het piekeren, de faalangst en slapeloosheid veroorzaken. Nu oefen ik mij er zelf in om het spel mee te spelen en ben ik mij er steeds meer bewust van hoe mijn reactie op situaties is. Door dan even afstand te nemen van de muppets (de commentaargever) in mijn hoofd en de zaak even rustig te bekijken, kan ik dichter bij mijn gevoel komen en ben ik meer mezelf. En door me bewust te worden van mijn werkelijke behoeften kan ik iets doen wat echt bij mij past of kies er voor juist niets te doen, maar het los te laten, dat is tenslotte ook iets doen. Daardoor verloopt het leven steeds soepeler.”
Erik, 46 jaar, ambulant begeleider